Description

Książka ta prezentuje wnikliwą analizę procesu budowy tożsamości narodowej w państwach Azji Centralnej, które po uzyskaniu niepodległości w 1991 roku musiały zmierzyć się z wyzwaniem definiowania siebie na nowo. W obliczu wyzwań gospodarczych i społecznych, centralnoazjatyckie elity polityczne podejmowały działania na rzecz wzmocnienia poczucia narodowej przynależności, a jednocześnie legitymizacji władzy. Kluczowym elementem tego procesu stała się polityka pamięci – ukierunkowana narracja historyczna, odwołująca się do postaci historycznych, dziedzictwa wielkich władców oraz wspólnego dziedzictwa kulturowego. Autorzy książki badają, jak różnorodne wizje historii, kreowane przez poszczególne państwa, mają wpływ na kształtowanie tożsamości obywateli i społeczną legitymizację rządzących. Przedstawiają, jak elity państwowe odwołują się do postaci takich jak Czyngis-chan, Tamerlan czy Ismail Samanid, aby budować narrację o dumie narodowej i długowiecznym dziedzictwie. Z drugiej strony pokazują, jak różnie interpretowana jest przeszłość pod panowaniem rosyjskim i radzieckim – niektóre kraje otwarcie piętnują brutalność tamtych czasów, podczas gdy inne starają się unikać takich ocen, by nie narażać się na konflikty wewnętrzne. Z książki wyłania się obraz dynamicznej polityki pamięci w Azji Centralnej, która zmienia się wraz z sytuacją polityczną i personalnymi zmianami w rządzie. Autorzy analizują również wpływ prezydenckich wypowiedzi na narracje o tożsamości narodowej, podkreślając, że polityka historyczna stała się ideologicznym narzędziem mobilizacji społecznej. Wybór tematów do upamiętnienia, celebracji oraz przemilczenia pełni funkcję nie tylko w kształtowaniu tożsamości narodowej, ale także w tworzeniu korzystnych narracji, które wzmacniają władzę. To aktualna i wieloaspektowa praca, która przybliża, jak współczesne państwa Azji Centralnej wykorzystują historię jako narzędzie kształtowania nowoczesnej tożsamości oraz budowania lojalności społecznej. Książka oferuje nowe spojrzenie na wyzwania pamięci zbiorowej i jej znaczenie dla tożsamości postradzieckich społeczeństw.