Description

W czasach nadmiaru dóbr ludzie mają za co żyć. Ale wielu ludzi nie wie, po co żyć. W latach 1951-1955 na zaproszenie sekcji naukowej Rozgłośni Wiedeńskiej Rot-Weiß-Rot Viktor E. Frankl prowadził wieczorne wykłady na temat psychoterapii. Wykłady te zgromadziły sporą publiczność i wywoływały żywe zainteresowanie słuchaczy. Autor zgodził się na wydanie ich w formie książki. Psychoterapia na dziś zachowała dynamiczną, charakterystyczną dla języka mówionego narrację. Viktor Frankl przybliża Czytelnikom podstawowe pojęcia i procesy psychoterapii, komentuje sztukę współczesną, mówi o poszukiwaniu sensu życia i higienie psychicznej na różnych etapach życia. Wnikliwe spojrzenie autora na współczesne mu społeczeństwo jest zadziwiająco aktualne także dziś, a wiara w siłę ludzkiego ducha w obliczu cierpienia i nieszczęść – poparta własnym, poruszającym życiowym doświadczeniem. Psychoanaliza nauczyła nas pragnienia przyjemności, co możemy pojmować jako zasadę pożądania, a psychologia indywidualna zaznajomiła nas z pożądaniem władzy w formie dążenia do bycia uznanym, w rzeczywistości jednak człowiek najgłębiej przeniknięty jest pragnieniem sensu. A praktyka – nie tylko w przychodniach lekarskich, lecz w najbardziej ekstremalnych sytuacjach granicznych takich jak leje po bombach, schrony przeciwlotnicze, obozy jenieckie i koncentracyjne – ta praktyka pokazała nam, że tylko jedno trzyma wtedy człowieka, by mógł znosić najstraszliwsze sytuacje i sprostać rzeczom ostatecznym: odwoływanie się do człowieczego pragnienia sensu i do budzenie świadomości, że człowiek jest odpowiedzialny za wypełnienie sensu swego życia. Z tekstu Żaden psychiatra, żaden psychoterapeuta, również żaden logoterapeuta nie może powiedzieć choremu, czym jest sens, na pewno jednak może powiedzieć, że życie ma sens, więcej – że zachowuje ono sens w różnych warunkach i okolicznościach, a to dzięki umiejętności znalezienia sensu w cierpieniu, dzięki umiejętności transfigurowania cierpienia na płaszczyźnie ludzkiej w osiągnięcie; jednym słowem poprzez danie świadectwa o tym, do czego zdolny jest człowiek nawet w sytuacji porażki. Z tekstu