Description

Niniejsza publikacja jest pokłosiem już XII edycji konferencji „Szkoła Logistyki”, której inicjatywa zrodziła się na Uniwersytecie Radomskim (wówczas Uniwersytecie Technologiczno-Humanistycznym im. Kazimierza Pułaskiego), na Wydziale Transportu, Elektrotechniki i Informatyki, a od III edycji współorganizatorem wydarzenia jest Wydział Zarządzania Politechniki Warszawskiej. Intencją pomysłodawców konferencji było i jest organizowanie spotkań naukowców szeregu dyscyplin i praktyków rożnych zagadnień składających się na logistykę: biznesową, społeczną i specjalną (militarną, bezpieczeństwa, służby zdrowia itd.), jako że jest ona zagadnieniem interdyscyplinarnym i wieloproblemowym. W naukach o zarządzaniu, które starają się spinać tę interdyscyplinarność, często podkreśla się, że logistyka jest kwintesencją nowoczesnego zarządzania operacyjnego. Koordynacja działań organizacyjnych właściwa logistyce wykorzystuje bowiem wszystkie koncepcje, techniki i narzędzia zarządzania – od tradycyjnego zarządzania zasobami po najnowsze podejścia w zakresie zarządzania wiedzą czy technologiami cyfrowymi. Dowodzi to, co warto nieustannie podkreślać, że logistyka znajduje się w awangardzie rozwoju cywilizacyjnego – łączy ludzi, zbliża ich do siebie i w ten sposób demokratyzuje świat. W czasach narastających wyzwań wspiera ona także podtrzymywanie naszej cywilizacji i wartości, które jej przyświecają. A świat, mówiąc kolokwialnie, „zwariował”. Elementy globalnej stabilności, wypracowane wysiłkiem pokoleń, w ciągu ostatnich trzech lat zostały poważnie naruszone i wszystko wskazuje na to, że proces destrukcji będzie się pogłębiać. Doraźna polityka bierze gorę nad strategicznym myśleniem o rozwoju. Osobiste ambicje ludzi wyniesionych do władzy w demokratycznych wyborach, w połączeniu z szerokimi uprawnieniami przypisanymi ich stanowiskom, stają się katalizatorem niszczenia długo budowanych więzi gospodarczych, modeli biznesowych i relacji partnerskich. Z naukowego punktu widzenia – ponieważ życie nie znosi pustki – na gruzach dotychczasowych rozwiązań muszą powstać nowe, które prędzej czy później będą zmierzać ku racjonalności. Przed naukowcami stoją więc nowe wyzwania. Niemniej jednak szkoda świata, który na naszych oczach odchodzi w przeszłość. Było to widać także podczas naszej skromnej konferencji. W toku obrad wielokrotnie wracaliśmy do przeszłości, co jest znamienne – przecież nowe zawsze powstaje na fundamencie lub gruzach starego. Jednocześnie zastanawialiśmy się nad przyszłością, co – niezależnie od okoliczności – jest obiecującym sygnałem dla środowiska naukowego. Konferencja powróciła do formuły stacjonarnej, dzięki czemu ponownie zyskała na wartości także w kuluarach – tej wyjątkowej atmosfery nie oddadzą niestety suche teksty referatów. Dlatego tym bardziej zachęcamy do udziału w kolejnej edycji.