Description

W rozprawie przedstawiono tematykę kształtowania w latach powojennych uzupełniającej zabudowy mieszkaniowej śródmieścia Poznania, tworzonego przez dzielnice Wilda, Łazarz i Jeżyce, które na przełomie XIX i XX wieku stały się kośćcem rozwoju urbanistycznego nowożytnego miasta. Uwagę skupiono na identyfikacji i analizie działań (prowadzonych w latach 1945-1968) mających na celu stworzenie nowej zabudowy jako integralnej części istniejących kwartałów. Uwzględniając specyfikę Poznania, analizowany okres podzielono na lata: 1945-1948, 1949-1956, 1957-1968, aby ukazać kształtowanie się badanego zjawiska w kontekście panujących wówczas tendencji architektonicznych, uwarunkowań politycznych i obowiązujących idei tworzenia środowiska mieszkaniowego. Dokonany wybór obiektów umożliwił prześledzenie koncepcji kształtowania tego typu zabudowy na przykładzie Poznania, co przedstawiono w części analitycznej. W przeprowadzonej analizie wybranych obiektów zabudowy mieszkaniowej o charakterze uzupełniającym skoncentrowano się na relacjach zachodzących pomiędzy dziełem architektonicznym a otaczającym go historycznym kontekstem przestrzennym. Następna część pracy zawiera autorską interpretację zjawisk architektonicznych związanych z zabudową uzupełniającą. Poruszono w niej tematykę wpływu standaryzacji na budownictwo mieszkaniowe tworzone w tak specyficznych warunkach. Wskazano między innymi na wpływ twórczości Le Corbusiera na tę zabudowę i szeroko rozumiany kontekst przestrzenny. W podsumowaniu przedstawiono zjawisko tworzenia obiektów zabudowy uzupełniającej jako proces twórczy, kreatywny, czerpiący inspiracje ze znanych dzieł architektury współczesnej, na który miały wpływ – różny w zależności od okresu – lokalne uwarunkowania, w tym polityczne i społeczne.